Το Φεβρουάριο του 1948, ο Erwin Schroedinger έδωσε τέσσερις δημόσιες διαλέξεις στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Δουβλίνου με τίτλο "Η φύση και οι Έλληνες". Το περιεχόμενο
αφορούσε τη σχέση της επιστήμης με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, τη διερεύνηση του
μεγαλειώδους βήματος που συντελέστηκε στην ιστορία των ιδεών εκείνη την εποχή, την αποκαλούμενη εποχή "γέννησης της επιστήμης" - ένα θέμα εντυπωσιακό και διαχρονικό.

Στο έργο του "Η φύση και οι Έλληνες", ο Schroedinger ανιχνεύει χρονολογικά τα δύο βασικά διέξοδα της σύγχρονης σκέψης: τη ριζική διχοτομία μεταξύ θρησκευτικού και επιστημονικού λόγου, και την κρίση αυτογνωσίας που προκύπτει από την επαφή με τη Φύση. Μελετώντας του Προσωκρατικούς διανοητές, ο στόχος του Schroedinger δεν είναι απλώς διδακτικός και ιστορικός. Πάνω απ\' όλα σκοπεύει να φωτίσει το παράδοξο της σύγχρονης επιστήμης, η οποία πιστεύει ότι προσεγγίζει την ολοκλήρωσή της όσο περισσότερο κατανοεί το ανέφικτο του πράγματος.